Waar gaan jullie dit jaar naartoe?

Vakantie, periode van rust ende herstel. Of hebben we die 2 weken puur nodig om bij te komen van alle eraan voorafgaande inpak- en organisatiestress? De dagen en uren voordat wij, gezamenlijk in de auto gezeten, voor de Europese highways kiezen en vol vaart naar het wonderadres trekken, verlopen meestal niet zonder slag of stoot. Luid burengebrul dendert over menige oprit en witheet van woede verlaten de toeristen in spe hun Home sweet Home. Daar hadden ze misschien beter kunnen blijven, dan was er niets aan het handje geweest. Een paar weken ervoor zochten ze aan de eettafel nog vol overgave naar de ideale bestemming voor dit jaar…

Ma rent nog even naar de winkel voor een korte broek en een gestreepte bikini en dochterlief blijft natuurlijk niet achter. Pa en zijn zoon breiden hun hobbyverzamelingen flink uit onder het mom van ‘op vakantie’. Het lijkt wel alsof die twee weken in den vreemde de enige tijd van het jaar zijn waarin we echt leven. DAN moet alles in orde, compleet, perfect en totaal zijn. Zo niet, een gruwelijk mislukte zomervakantie. Stapels boeken gaan mee en ongelezen weer mee terug. De selectie van musea, vol aandacht uitgezocht, bezoeken we vluchtig, of niet. Thuis beleven we die veertien dagen intensiever dan op de plaats van bestemming zelf.

Alle zorgvuldig verzamelde spullen moeten in koffers, tassen, rugzakken en kratten en daarna in te kleine kofferbakken gepropt… geen auto groot genoeg! “Moet dit mee? Nee toch?” “Jahaaa, dat gaat mee!” “Wat een flauwe kul zeg, daar heb je niks aan, da..” “Ja en jij dan kijk es wat jij allemaal meesleurt…” Of: “Is dat al ingepakt?” “Euhh, weet ik niet, zou jij toch doen?” “Nee jij!” “Nou lamaareffekijkedan!” “Waarin?” “Het groene koffer!” “Dat ligt helemaal onderin!” Herkent u de zomerse opritmuziek?

Waar gaan we eigenlijk naartoe? Ook zo’n vrolijk onderwerp…Een gemiddeld gezin van 4 personen heeft minimaal 8 verschillende bestemmingen op de bezoeklijst staan, met zeer uiteenlopende en leeftijdgebonden activiteiten. Ieder jaar een familiecrisis en ieder jaar opnieuw heeft ieder gezinslid visioenen van 2 prachtige zomerweken vóór het pijnlijke overleg. Pa zeilt ’s nachts in zijn dromen met zijn gezin bij windkracht 5 voor de kust van Mooienzonnigië. Danceparty’s, winkelcentra en kunstmarkten vervolmaken die eindeloze twee weken in de rijke fantasieën van de andere vakantiegangers. Geldvoorraden om te shoppen zijn onuitputtelijk… Dan komt de keuze, briefjes moeten de eerste emoties onderdrukken: iedereen vult een land in, een favoriete actie en een manier van overnachten… Resultaat: allemaal verschillend! De tweede kamer is er niets bij: elke partij laveert naar eigen doel.

We regelen ons suf: overnachtingsplek, reisverzekering, autoreparaties, schoenmaker, kappersbezoek, drogist, eten onderweg, apotheek, paspoorten en visa, kleding wassen en strijken en inpakken, huisdieren onderbrengen, onderbroeken tellen en bijkopen, afscheidsbezoekjes, huis vergrendelen, route bepalen, (te) vroeg opstaan, huis opgeruimd achterlaten, werk afronden, enz. enz. Menigeen die zo slim is om thuis te blijven ontloopt deze ellende en vindt een oase van rust. De buren zijn weg en de andere op vakantie, scholen zijn dicht en het weer is goed (altijd) veel winkels met uitverkoop en een mooi aangelegde tuin. Zeggen dat je wegbent, maakt het nog mooier: niemand komt langs, echte rust. Vermomd naar de supermarkt en twee weken niets! Een veel beter idee!

Fijnere zomer! ©