Honds
Sommige mensen hebben vreemde gewoontes. Zoals daar zijn: bijzondere omgangsvormen met je hond. Een buurman aan de wandel met zijn huisdier: een Brits-koningshuis-hond. Wonderschoon, ongeveer 3/4 meter lang op korte pootjes van maximaal 10 cm hoog en rechtopstaande oren waar je mee zou kunnen zeilen… Kleur vossig rood. De buurman komt een bekende tegen en verheugt zich over dit feit. Enthousiast knoopt hij een gesprekje aan en hij is niet van zins dit snel te staken. De relatie met zijn hond, zoals nu blijkt, is van inferieure kwaliteit. Die van het koningshuis begint onmiddellijk aan de hondenlijn te trekken alsof zijn leven ervan afhangt. De man, gewend aan deze krachten, biedt weerstand vanuit zijn inmiddels goed getrainde bovenarmen. Het gesprek raakt geanimeerd en het stemvolume neemt toe. ‘Wat jij kunt, kan ik ook!’ moet de hond hebben gedacht en begint te grommen en te janken, ondertussen zijn hele gewicht in de strijd gooiend terwijl hij nog steeds als een dolle aan het touw trekt. De intonatie tussen de beide mannen is er nu een van luidruchtig beamen en het roerend met elkaar eens zijn; de hond zet in dit stadium in op blaffen. De mannen lachen en schateren en bulderen; briesend trekt het dier de stoeptegels los in zijn poging om weg te komen en blaft oorverdovend. Zijn eigenaar heeft daar nu last van. Op een been balancerend, stampt hij met zijn andere been in de richting van zijn ‘beste vriend’ zonder daarbij het oogcontact met zijn gesprekspartner te verliezen… Raak! De hond is stil. Het beest gaat zitten en het gesprek kan verdergaan.
Nou, zo kan het blijkbaar ook, wat Cesar Millan ook allemaal fluistert. ©
Scriptor
TXTbureauToThePoint
Related Posts
No more sugar! II →
Spreken of Schrijven →
Leesbaarheid →
