Elfstedentocht

Een paar jaar geleden bezochten wij Friesland en we reden er de elfstedentocht per auto, zoals heel veel andere toeristen. Resultaat: een leuke route langs schilderachtige plaatsen en veel water. Het maakt, ook in het voorjaar, indruk je te realiseren dat zo veel schaatsers deze afstand afleggen. Sommigen zijn getraind maar ik moest vooral denken aan de sportievelingen die wat minder geoefend hieraan beginnen. Gedreven door bewondering, de romantiek, de ‘koorts’, de concurrentie of door ‘dat moet je een keer gedaan hebben!’ Ik bedoel waar haal je het vandaan? 200 kilometer en een beetje is ver hoor. Dan schaats je dus van Amsterdam naar Maastricht! Het is stervenskoud, de route is je onbekend… De vorige tocht is zo’n 15 jaar geleden gereden, dat is toch echt te weinig ervaring voor een automatische piloot in ons schaatsroutebrein. Bovendien schaats je de volgende dag niet nog een keer 200 kilometer. Maar het ergste lijkt me het schaatsen in het donker. Er staan echt geen lantaarnpalen langs het traject, je ziet dus geen hand voor ogen. Dat betekent dat je schaatst op de tast, op je voorstellingsvermogen, je fantasie eigenlijk. Als ik denk aan autorijden in de mist voel ik onmiddellijk de verlamming in mijn ledematen optrekken. Die vergelijking lijkt me hier wel op te gaan. Dat ‘mooie’ zwarte ijs, omrand door alléén maar zwart! Daar glijd je dan, terwijl je niet weet of je rechtdoor schaatst of afbuigt van de route. Of plotseling voel je iets in je gezicht, dat blijken rietpluimen te zijn omdat je de bocht niet zag. Barsten en scheuren in het ijs merk je pas op als je onderuit gaat en op het ijs knalt. Grote bewondering heb ik voor alle deelnemers aan deze tocht, die vroeg of laat ook een stuk in het donker moeten schaatsen. Ik ga liever kijken in plaats van mee te doen, wel in Friesland natuurlijk. ©