Bovenaan op de ladder!
Onze glazenwasser lijdt aan epilepsie en kan daarom al jaren niet meer werken, maar op zijn ladder onze ramen lappen kan hij wel, want: hij voelt ‘de dingen’ aankomen. Bij aanstormend epileptisch leed verlaat hij namelijk onmiddellijk zijn klimrek en gaat alvast op moeder aarde liggen. Een bijzondere man en een vrolijke verteller ook. Vol enthousiasme gaat het bijvoorbeeld over zijn vakanties in Oostenrijk. In het dorp van zijn bestemming waar hij ‘iedereen’ kent, is het al tientallen jaren van: ‘Jongens, weten jullie het al? Frits is weer hier!’ en dan zit iedere lokale Oostenrijker die ooit met Frits contact had, met bier op hem te wachten in ‘die Stube’. Stralende ogen als hij daarover, zeer uitvoerig, verhaalt. Een grappige man is het, er komt namelijk geen zin zonder wiets over zijn lippen! De ramen doet hij tussendoor. Met compagnon. Dat was een tijdlang een mager scharminkel van wie het geslacht onbestemd leek, maar dat bij nader inzien zijn dochter bleek te zijn. 20 lentes jong en toch helemaal in de ban van punk, hoewel ze daar in haar leven geen eigentijdse kennis mee kan hebben gemaakt. Zwarte kleding dus en er steekt iets in beide oorlellen, bovendien is haar blik bewolkt zoals het een stevige punker betaamt. Onze vriend vraagt een leuk bedragje voor zijn raamwassen en hij weet de klus in minder dan no time te klaren. Het zijn eigenlijk vooral heel gezellige morgens op en naast die ladder, krijg ik de indruk. Want ook vanuit de hoogte bouwt hij bijna als vanzelf een kring van bekenden en geamuseerde toehoorders op. Eigenlijk is het jammer dat hij maar een keer in de 6 weken ons vensterglas tot glans brengt, en dan ook nog alleen ‘als het weer het toelaat’, zoals hij ons vooraf per mail waarschuwt. De laatste keer dat het weer het toeliet, vroeg ik belangstellend hoe het hem ondertussen verging. Het viel me op dat hij me wat glazig aankeek. Ongefilterd gooide ik eruit wat in me opkwam, maar zelfs voor die prompte aanval was hij te beneveld. Lodderig was zijn blik toen hij vertelde over kalmeringsmedicatie vanwege grote stress in zijn bestaan. Ik was natuurlijk benieuwd en dat viel hem dan weer wel op, bovendien wilde hij het maar al te graag kwijt. Zijn dochter, die van onbestemd geslacht, bleek een zoon te hebben met haar vrouw. Ze is, vertelde hij, getrouwd, maar nu gaat ze scheiden. De ellende in een notendop! Aan zijn blik zag ik dat de medicatie nodig was en ik voelde ook aan dat het hier waarschijnlijk om een imposante scheidingsreden ging. Dat bleek dan toch weer mee te vallen maar de gevolgen ervan heel wat minder. Gedetailleerd vertelde hij nu over het leven van zijn dochters schoonmoeder, en wat daarin met kop en schouders erbovenuit stak was dat de kinderbescherming het vroeger nodig had gevonden haar zijn huidige schoondochter af te nemen…. Verbluft keek ik hem aan en je zag zijn emoties door de medicatie heenbreken. Ik begon zijn pijn te begrijpen.“Ik heb tegen mijn schoondochter gezegd: als hij (de kleinzoon van 1,5 jaar) ooit met een schrammetje thuiskomt, dan begin maar te emigreren!” Ik viel stil. “Dan begin maar te emigreren!, ik weet haar te vinden!” ging hij verder met vuur in zijn ogen. “Het was daar vroeger verschrikkelijk, heb ik van haar buren gehoord. Onze dochter had het goed, haar dochter des te minder!” Haar: als dochter van de boze schoonmoeder van zijn dochter… “Losse handjes …. En eh, op een gegeven moment kwamen er zelfs ‘mensen’ naar me toe die zeiden, ‘jij hebt ons vroeger geholpen, nu helpen wij jou! ‘In dit gebied zijn er veel mooie heuveltjes en daar kan er nog wel eentje bij, die vinden ze nooit meer terug!” Met ogen als schoteltjes keek ik hem aan en…hij mij. Het flitste in zijn brein en rap meldde hij erachteraan: “Ik kende die mensen niet! Nooit gezien!”. “Hoe weten ze dat dan?” vroeg ik nog rapper. “Kleine wereld he, echt, nooit eerder gezien! Vroeger was ik geen lieverdje, maar daar ken ik ze niet van! Een advocaat heb ik ook al geregeld, die hoef ik maar te bellen en dan regelt hij het zaakje voor me!” waarmee hij het onderwerp probeerde te veranderen, maar dat bleek te kortzichtig. Nieuwe criminele verdenkingen lagen op de loer. Ik durfde niet te vragen welk zaakje precies: de scheiding inclusief voogdij over de enige kleinzoon of de kwestie met de schoonmoeder de heuvels en de onvindbaarheid… “…en een prive-detective heb ik ook, daar heb ik ervaring mee. Die kunnen alles! Ze zien alles! Ik heb tegen mijn schoondochter gezegd, als hij EEN blauwe plek heeft dan… Zo’n prive-detective kan vanaf hier binnen op je gsm kijken!” Geloof je het zelf? dacht ik, zichtbaar, want hij dramde: “Ze kunnen alles! Dit weekend gaan ze met die kleine weg, maar ik weet al waarnaartoe! Daar ga ik dus naartoe, voor de deur parkeer ik!” Ik begon ondertussen te bedenken welke andere glazenwasser we zouden kunnen inhuren, omdat deze binnenkort niet meer beschikbaar zou zijn, snelwerkend detectivebureau of niet. Even later hoorde ik hem tegen onze buurvrouw een begin maken met het relaas dat hem zo hoog zat, maar hij ving bot! Autisme regeert naast onze deur, erg genoeg. Zelfs een breekijzer brengt daar geen soelaas.
