Amsterdams chagrijn

Hoewel je gewend bent te lezen over de vermaarde Amsterdamse humor hier een bericht over de tegenovergestelde variant: de kwade luim. Waar? In de Amsterdamse Arena. Ik had het genoegen er 2 personeelsleden te ontmoeten en beiden hadden een gebrekkige nachtrust of ander klein menselijk leed achter de rug. In ieder geval was ik blij dat een glasplaat mij van hen scheidde, anders had ik het niet zeker geweten! Wat? Of ik hier nu nog zat…

Goed voorbereid en ruim begoogled begaf ik me richting de wereldstad. Parkeren! P&R…mogelijkheden zat: ik kon kiezen uit 4 garages. De 1e stond nog wel aangegeven op de A10 maar daarna was het over. Geen P&R-sign bij de RAI te zien. De hoofdprijs ging ik niet betalen natuurlijk voor een dagje Amsterdams parkeren, dat is peperduur. Door naar het Olympiaplein dus: een lange, lange, lange, lange rij… Verder! Naar het VUMC: weer geen P&R-bord te vinden. Wat een website zeg! Niets klopt! Verder naar de Arena: en ja hoor WEL een P&R-bord én maar 3 auto’s voor me, plus: in no time verlaten 7 auto’s de garage. Toch blijft de slagboom nog geruime tijd dicht. Eenmaal binnen zie ik een ruime keuze aan parkeerplekken, voor niets gewacht. Nou, hoe kom ik aan een kaartje voor het OV? Nérgens een bord, een levende ziel, een pijl, NIKS. Alweer de roepende in de woestijn. Een rondje garage en nog eentje een verdieping lager brengt me bij een loket met slechts een wachtende voor me. De vrouw luistert ingespannen naar het Amsterdamse accent van de ambtenaar dat in de holle garage schalt, ze kan er niets van bakken. Het gaat over een trap bij een rode muur, maar ze valt over ‘rooaaijje’. Met stomheid geslagen kijkt ze me aan en vraagt dan nog maar eens: “Waar moet ik naartoe?” De stemming aan de andere kant van het glas stijgt, zij het in de verkeerde richting en weer overheerst een inmiddels gekrijst ‘rooaaijje’ “Wat is een rooja?” vraagt ze hulpeloos. Ik help haar en daarna krijg ik de wind van voren, want ja je moet het wel na een keer weten anders verpest je het voor alle anderen… Naar beneden moesten we, naar de kaartjesmachines. Daar staan opvallend veel betaalautomaten en evenredig weinig OV-kaartautomaten met daarvoor een lange, lange, lange, lange rij: ja hoor, 30 minuten later heb ik 2 kaartjes. Daarna zoeken naar de metro en weer een half uur later zijn wij in het ‘sjenterrum’.

’s Avonds gaan we met de auto terug naar de Arena, want we hoefden gelukkig niet meer naar het station te sjokken en met de metro te reizen: we waren moe. Bij de betaalmachine blijkt dat ik niet 1 euro (zie site) moet betalen maar 20…. Nou ja zeg, naar het loket! De trap langs de rooaaije muur voorziet me van haaientanden, dat is de associatie met de ervaring van die mooie morgen natuurlijk. Ze blijken nodig! Voor mij staat een wachtende, een man deze keer: ook hij krijgt de wind van voren van een ambtenaar met nog slechtere zin dan zijn collega die morgen.
“Dat sjeg ik” hoor ik hem brullen. Een 2e rij haaientanden groeit…
“Dat sjeg ik toch net… u moet… het is niet so dat u… daaaar moet u sijn…” enzovoorts en zo verder. Verslagen droop de man af, een wonder van beheersing overigens. …Tegen mij niet, neem ik me voor!!
“Ik heb een P&Rticket en toch moet ik 20 euro betalen!” meld ik verontwaardigd.
“Wat sjegt de automaat?”
“Dat ik 20 euro moet betalen!”
“Neeeheej…, wat sjegt de automaaot?”
“DAT IK 20 EURO MOET BETALEN!” sissen de haaientanden. Het werkt wel, hoewel ik het niet verwacht: hij bindt in. Als ik meld dat ik met de auto hiernaartoe kwam, heeft hij me te pakken…:
“ja, dát isj al fout natuurlijk!!”
“Hoe moet ik dat dan weten?”
“Ja daar beneden is een man!”
“HUH?”
“Ja en er liggen hier overal briefies…” Tja, er viel wel wat aan te merken op de garage, maar hij was brandschoon, dus geen ‘briefies’.
“En nou moet ik toch zo veel betalen?”
“Jahaa!” op een toon alsof het mijn eigen schuld was. Ook ik droop af en eenmaal bij de machine moest ik 21 euro betalen, te lang gepraat met de inspirerende ambtenaar van de Gemeente Amsterdam.

Optelsom: 21 euro, plus 2 maal 5 euro voor ovkaartjes, plus benzinegeld voor het rijdend zoeken naar het beloofde parkeerland op misleidende sites, betekent samen genoeg voor een parkeerorgie in de Amsterdamse binnenstad, inclusief anderhalf uur extra tijd in de city, nu verpest met zoeken, wachten, de wind van voren krijgen enz. En dan zakt nb Parijs op de lijst van meest bezochte steden… ©