Run baby, run!

Bewegen moet, want hoe meer je beweegt hoe meer energie je lichaam produceert. Met de hond aan de lijn kuier je door bos en duin en word je uit je schoenen gerend door hordes hardlopers. In sukkeldraf of lichtvoetig en elegant halen ze je links en rechts in, hopsend verdwijnen ze weer in de verte. Sommigen hebben zo’n rode kleur dat je de hulpdiensten erbij zou willen halen; dit kan niet goed zijn. Langs waggelt een achterste dat de bank maar zelden verliet en dat feit nu, gehuld in de meest geavanceerde sportoutfit, wil corrigeren. Vol positieve naïviteit strompelt de eigenaar voorwaarts. Nog een keer zag ik dit sportleed, daarna niet meer: opgegeven!

For it’s not easy! Muziek uit je koptelefoon kan niet verhullen hoe veel energie sporten kost, zeker voor een ongetraind lijf. Helaas zijn er ook zo veel voorbeelden van mensen die nooit wat doen en fit als 2 hoentjes door het leven gaan, smalletjes en met blozende konen. Ze zetten het geld voor de sportschool op de bank en maken er mooie reizen van terwijl ze snoep voor onderweg kopen. Onuitstaanbaar natuurlijk, maar de harde realiteit. Dus daar gaan de minder fortuinlijken: niets verhullende sportkleding aan en op weg. Afzien. De blik op oneindig/venijnig en doorzetten. De hond wordt er soms bang van en trekt me uit mijn baan, het veld in.

Daar komt er weer een aangesjokt. Vele overtollige kilo’s bonken op de weg in schokdempend sportschoeisel. Het is overduidelijk dat die vetverbrandende medemens walgt van dat geren. Vechtend tegen visioenen van een latte macchiato met cheesecake, want die zijn immers even hip als de grootorige felgroene koptelefoon die om het verhitte hoofd is gespannen: ‘O, om nu thuis op de bank te zitten, poten op tafel en ff niets!‘ Daar komen er nog meer, in een groep zelfs. Druk pratend en naar adem happend, want de ren-en-praatconditie is er zichtbaar nog niet: het zijn regelrechte noodsituaties waarin die lichamen verkeren.

Dravers op de rijbaan, in het bos, door het veld, op het fietspad, wild stappend bij het stoplicht, met zijn tweeën, met zuurstoffles, met aanstaande blessures, met voorbije blessures, in ademnood, met beenkramp… ja het is lente! Dan moet er gesport worden en het ‘wintervet’ moet weg. Was het maar waar dat we met 2 keer rennen per week in 2 maanden van onze overmatige vetvoorraad af waren. Nee! En bezint eer ge begint: eenmaal een echte sportconditie opgebouwd, dan moet je hem ook bijhouden, anders groeit het lijf extra snel de verkeerde kant op, hiephoi! ©