Over een kaarsrechte kerstboom en 2 tuinmannen

Sint verliet te paard mijn dak toen we arriveerden met onze kerstboom. Het leven is namelijk één feest… Ik sjorde het kreng uit mijn wagen en plantte het tegen de muur van ons huis: veel te hoog! Moedig ging ik dus op zoek naar de snoeischaar in de garage, waar 2 ijverige tuinmannen zich nu en de komende weken een weg banen door onze aardse bezittingen. Die 2 veranderen de tuin van een begraafplaats in een groene oase. Al het gesteente gaat eruit en het groeiende en bloeiende erin, een klus van formaat. We zijn namelijk pas verhuisd en ons nieuwe huis bevalt ons goed, maar de vorige bewoners hielden blijkbaar erg van trottoirs en terrastegels want werkelijk alles waar een plant had kunnen staan, was bestraat. De snoeischaar vond ik snel; in een ruime garage kun je zelfs ónze royale voorraad huisraad ordenen! Terug naar de kerstboom, die moest eerst nog in de standaard en dat bleek moeilijker dan verwacht! Nu had ik een zaag nodig waarmee ik een paar stevige takken van het kerstfestijn kon weerhouden. Opnieuw ging ik op zoek: toch nog niét zo’n goede ordening, want die zaag bleek onvindbaar. Ik probeerde het plastic dat we als bescherming tegen het zand hadden gespannen, op te tillen, maar dat bleek muurvast te zitten. Wel scheurde het vrij snel in, wat me op een op mijn hoofd vallende ‘verzameling plastic zakken’ kwam te staan… Mijn commentaar hierop stond me niet netjes, zeker niet toen bij verder onderzoek nog 3 kinderboeken volgden die mijn schedel als landingsbaan gebruikten. Met mijn handen op een paar pijnlijke plekken droop ik af naar buiten, waar ik meteen begreep dat ik niet verder kon zonder een zaag. Ik voelde me bekeken: normaal zou ik de kerstboom niet pontificaal voor de deur op de oprit prepareren op de decembermaand. Zoiets doe je in de tuin, onbespied door omwonenden. Maar nu ging dat niet! Iedereen kon dus met het blote oog volgen hoe vaak ik iets vergat, wat me wel en niet lukte en hoe vaak ik herbegon aan een mijzelf opgelegde taak…. Bijvoorbeeld: ik legde de kerstboom op een tuinbank om zo de standaard beter te kunnen aanschroeven. Dat wilde de boom niet! Bij iedere draaiing rolde het ding weer van de bank af. Geduldig duwde ik hem terug, tot wel 20 keer toe. Ondertussen zorgde ik er angstvallig voor álle verbaasde voorbijgangers beleefd te groeten en daarbij te kijken alsof dit alles mij niets deed. Aldus liegend, ploeterde ik voort. Ik tilde de boom definitief van de bank, om te zien of wij een kaarsrecht exemplaar zouden kunnen bekijken onder het kerstdiner. Integendeel, als vergroeid door de wind en topzwaar stond het loeder daar nog heel even op die oprit voor het omkiepte… Om een lang en voorstelbaar verhaal te leiden naar de kerstkern: de boom staat inmiddels te stralen in de woonkamer, trots en rechtop, daarbij een goddelijke dennengeur verspreidend door het hele huis. Zelfs de tuinmannen waren verrukt van deze pracht. Zíj hadden mij dan ook voorzien van een zaag, de benodigde logistieke mankracht én een waterpasvisie en zij waren terecht trots op het resultaat! ©