SNEEUW

Winterbanden onder mijn auto moeten voorkomen dat ik de sloot in glijd of anderszins in de vernieling raak. Andere weggebruikers misschien wel meesleurend, de ellende in… 2 jaar is het geleden dat ik machteloos in mijn auto zat terwijl deze in een bocht, die ik met maar 15 km per uur nam, niet meedraaide maar rechtdoor schoof, recht tegen een andere auto aan. De andere bestuurder zag me aan komen glijden en samen wachtten we, rustig toekijkend, op de botsing van de nog onbeschadigde wagens. Die kwam. De mijne bleek nog steeds onbeschadigd, maar de andere zeker niet. Rustig en overtuigd van de sneeuwse overmacht regelden we de zaak. Dat verliep zelfs heel gemoedelijk in de warme huiskamer van de inmiddels gedeukte-autobezitter. Sindsdien heb ik het gevoel dat ik op fietsbanden rijd als ik me in mijn auto op zomerbanden door de sneeuw verplaats. Nee, dan de spikes onder mijn schoenen! Als een kievit loop ik over het ijs op stoepen en wegen. Sneeuw (mooi) valt op een warmere (dan die sneeuw) stoep en smelt. ’s Nachts vriest het en zie daar, de volgende morgen een ijsbaan voor de deur. Een fietser gaat onderuit voor mijn ogen, de man van de pakkettendienst valt op zijn gat en zelfs de hond glijdt weg in de bocht. Iedereen, behalve ik! Op mijn spikes voel ik me als een auto op winterbanden, als iemand van ‘stavast’, letterlijk. Mijn schoenen pinnen mij, heel kort, vast in het ijs. En dat werkt. Hoogbejaarde voorbijgangers lopen vlotjes langs, omdat de spikes zeer onterecht, vooral in deze groep goed verkopen. Zelfverzekerd draven ze over de ijsbanen. Wat een snuggere vinding! ©